Het gekwetste innerlijke kind en (zelf)compassie
We hebben allemaal een innerlijk kind in ons. Soms in bepaalde situaties neemt het de regie van ons over. Het innerlijk kind in ons kan zich op verschillende manieren laten zien. Aan de ene kan kan je zo blij zijn als een kind en ben je spontaan, enthousiast en onbezonnen. Aan de andere kant kan je je zo klein voelen als een kind. Dat is meestal het geval als je getriggerd wordt door iets dat lijkt op een negatieve ervaring uit je kindertijd.
Onbewuste patronen
Het zijn onbewuste patronen die in onze kindertijd onstaan zijn. Deze patronen worden geactiveerd als er dingen gebeuren die lijken op dezelfde situaties in onze jeugd. Deze zogenaamde triggers zorgen ervoor dat je bepaalde emoties gaat ervaren en gedrag gaat vertonen, waar je als het ware in gevangen zit. Je wil het niet en je doet het toch. Er komen dan ook vaak oude overtuigingen in het denken, zoals ‘ik doe het niet goed’ of ‘ik kan het niet’ of ‘ik ben niets waard. Bovendien voelen we dat op bepaalde plekken in ons lichaam, zoals de buik de keel of rondom het hart.
Reageren op situaties die lijken op vroeger
Het is het gekwetste kind in ons dat reageert op situaties die lijken op die van vroeger. Een negatieve opmerking een vriend of vriendin, een blik in de ogen van je partner, de houding van je leidinggevende. Het zijn de kleine dingen die iets in je wakker maken en binnen een mum van tijd zit je in het oude patroon. De een gaat direct in de zorgmodus , de ander schiet uit zijn slof en weer iemand anders trekt zich terug en houdt zijn mond. Allemaal dingen die we ooit hebben geleerd om om te kunnen gaan met de dingen waar we als kind mee te dealen hadden. We hebben hier ieder onze eigen manier voor gevonden. De functie van deze patronen was om ons geliefd te voelen of misschien niet genegeerd of gestraft te worden. Als je volwassen bent, werkt dit patroon niet meer op dezelfde manier (al kan het tijdelijk wel voelen alsof het werkt), vaker is het destructief in plaats van constructief. Ik noem het patroon een overlevingsstrategie.
(Zelf)compassie
Hoe kunnen we hier van afkomen en hoe kunnen we er op een andere manier mee omgaan? (Zelf)compassie is het beste middel om te leren om te gaan met situaties die je verleiden om vanuit het gekwetste kind te reageren. Als je met liefde en compassie kijkt naar het innerlijke kind, dan voelt het zich alsnog gezien, gehoord en geliefd. In plaats van dat deel in ons te afwijzen (omdat we weer iets gedaan hebben wat we niet willen), kijk je er met liefdevolle ogen naar. Je kan immers goed begrijpen waarom het kind in jou zo reageert. Zo leer je zien wat er echt aan de hand is. Je ziet dat je niet vanuit een volwassen persoon reageert, maar dat je als het kind reageert. Je weet op dat moment alleen niet hoe jet het anders kan doen.
Transformeren
Als je erkent dat het oude pijn is en je hebt daar begrip voor, dan kan je alsnog de keuze maken om anders te gaan reageren. De ene keer stel je je kwetsbaar op en vertel je de ander hoe het voor je was en de andere keer zeg je helemaal niets omdat dat het eigenlijk de moeite niet meer waard is. Dat is natuurlijk per situatie verschillend. Het belangrijkste is dat je het innerlijk kind ziet en hoort en dat de emoties van het kind er mogen zijn. (Zelf)erkenning heelt en met die wetenschap kan je weer zelf de regie nemen en keuzes maken die constructief zijn.
Zelfcompassie helpt echt om je patronen te transformeren en tot andere keuzes te komen. Het helpt ook om je vrijer te gaan voelen . Het zorgt er bovendien voor om meer vanuit je volwassen ik te regaeren en om het vrije onbezonnen kind meer ruimte te geven.
Liefde voor anderen
Zelfcompassie leidt ook tot compassie voor anderen, zij reageren waarschijnlijk ook regelmatig vanuit hun gekwetste kinddeel. Hoe mooi kan het worden als je meer liefdevol naar je zelf kan zijn en je als vanzelf ook met meer liefde naar anderen kan kijken.
Geschreven door Maartje van Driel, www.ineenanderlicht.nl
